نمی‌دانم؛...
شاید این یک دل‌نوشت باشد برای عقده گشایی این دل تاریک و شاید یک روزنوشت، برای گذران روزمرگی‌ام.

روزمرگی‌ای که مرا بی‌چاره کرده است و بهانه‌ای شده، برای کم کاری و بی‌معرفتی‌ام.

 سال گذشته در چنین روزهایی نوشتم:

" 1173 سال گذشت...

یتیمی سخته ولی وقتی 1173 سال یتیم باشی؛...
الانتظار اشد من الموت.

انتظار هم سخته، سخت‌تر از مرگ، به‌خصوص وقتی که 1173 سال طول کشیده باشه و پایانش را هم ندانی.

تازه مرگ هم در یک چشم بر هم زدن میاد و میره، ولی به انتظار نشستن لحظه به لحظش مثل مردن می‌مونه.

غربت سخته، آن‌هم غربتی که 1173 سال طول کشیده باشه.

بی یار و یاور ماندن سخته، آخه شنیدم اگه 313 یار اصلی امام زمان(عج) جمع بشن آقا میاد.

یعنی 313  نفر توی این 1173 سال بین ما...

و تو ای آقای من...

هنوز منتظری، منتظرتر از هر منتظر.

منتظری تا این 1173 سال نشه 1174 سال".
....
و من امروز می‌نویسم؛ ...شد 1174 سال دوری و یتیمی!

و تو ای نویسنده این سطور و این کلمات! به خود بیا!

سال دیگر این موقع کجایی؟

زنده‌ای یا تو هم مثل خیلی‌های دیگر که فکر می‌کردند نیمه شعبان سال بعد چنین می‌کنند و چنان می‌کنند، غزل خداحافظی را خوانده‌ای و رفته‌ای؟!

شاید هم سال دیگر نوشتی: "1175 سال گذشت و تو نیامدی!! " و ورقی دیگر به کتاب روزمرگی‌هایت اضافه کردی!

گفته‌اند:
" به انتظار نباید نشست، به انتظار باید ایستاد "؛

اما من گمان می‌کنم، برای رسیدن به انتظار حقیقی، حتی باید دوید!

------------------------
13 شعبان 1429 هـ.ق